Az önce bilgisayar başında otururken kahve içiyordum. Sıcak kahvenin buharı gözlüklerimi buğulandırdı. Aklıma üniversite yıllarım geldi. Tam da eski öğrencilerimden üniversite final sonuçlarının mutlu haberlerini aldığım bugünlerde sanırım bu duyguya kapılmam rastlantı değil. Buz gibi Ankara kışında finallere çalışmak...
Önce yurt günleri geldi aklıma. Çalışma salonunda gecenin 3 üne kadar çalışır, bunaldığımızda şort ve tşörtlerle yurt kapısının dışına çıkardık. Buz gibi hava öyle bir çarpar ve kendimize getirirdi ki. Elimizde kahveler, aklımızda sadece sınav. Ve stres... Ardından bir iki saat daha çalışıp sadece göz dinlendirmek için yatağa girmek ve günün ilk ışıklarıyla tekrar uyanmak. Okula giderken tüm gece boyunca çalıştıklarını içinden tekrarlamak, mutlaka çıkacak dediğin teorem ispatlarını ezbere yapmak. Ve okul kapısından giriş.
Havuz başında dörderli beşerli gruplar. Herkes hararetle hangi teoremin sınavda sorulacağını, hangi tip soruların hangi yöntemle çözüleceğini tartışıyor. Bu grubu es geçip binaya giriyorum. Bizimkiler kesin alt katta boş bir sınıfta toplanmıştır. Evet işte bizim grup :) Çağdaş, Hakan, Anıl ve diğerleri... Böyle bir ekibi iş hayatımda bile göremedim. Beyin fırtınaları kasırgalara dönüşüyor. Sonunda hazırız sınava.
Heyecan dorukta. Acaba neler sordu hoca? Umarım yoruma açık sorulardır. Bol bol gevezelik yapıp birkaç puan daha kapabilirim böyelikle.
Bir buçuk saat sonra... Sınavı kendi aramızda değerlendiriyoruz. "Olum niye öyle yaptın, burada EKK kullanmalıydın", "MSE'yi kaç buldun", "Ya serbestlik derecesi kaç olacaktı?" gibi onlarca soru. Mutlaka herkeste bir hayal kırıklığı. Yine de omuzlarımızdan bir yük kalktı işte. Bir hafifleme, bir rahatlık. "Ne olacak, en fazla seneye yine alırız" lar.
İnsan bu stresi bile öylesine özlüyor ki. Okul yıllarımda yanımda olan tüm arkadaşlarım ve hocalarım, iyi ki varsınız.
NOT: Kısa kesmek zorunda kaldım, malum işyerinden anca bu kadar yazılabiliyor :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder